Pierre De Peet (Anderlecht, 19udergem, ) is een van de leidende kunstenaars van de workshops Cr ahm - Brussels, die hij bijna dertig jaar bijwoonde, van augustus 1990 tot zijn dood in augustus . Komende van een relatief bescheiden achtergrond , een broze gezondheid sloot hem vroeg naar school. Hij helpt op het land, zoals hij in zijn autobiografie uitlegt: hij breekt de bieten met een schop en daarna raapte een boer ze op met een paard en een ploeg - en voegde zich bij zijn broer in de familiebakkerij, waar hij enkele jaren als arbeider werkte. In 1988 werd hij ontvangen in het bergementcentrum Les Chata gnes, Sint-Pieters-Woluwe. Daar zit hij de rest van zijn leven. In augustus 1990, op 60-jarige leeftijd, trad hij toe tot de ateliers van Cr ahm - Brussel. Beetje bij beetje ontwikkelt hij een plastisch werk van grote intensiteit, tekeningen, schilderijen en gravures. De volmaakte veiligheid van de lijn, de intelligentie van de kleuren, de zin voor het verhaal en een onvergelijkbare pottiek van de kar vormen de belangrijkste elementen van een beeldtaal van het expressionisme, in zijn soms meest tragische dimensies, houdt nooit op in dialoog met een manier van zachtheid en tederheid als geen ander.

Elk beeld heeft zijn modellen, waar het ook zijn inspiratie vindt, zijn middelen, zijn middelen. Elk beeld is geniaal logisch. Gedurende de laatste dertig jaar van zijn leven bladerde Pierre De Peet in de intimiteit van het atelier door tijdschriften en kunstboeken, constellaties van beelden, bewegingen en gebeurtenissen waartussen hij liep, de inslag wevend van een selectieve kroniek van het leven zoals het was. is, ten goede en soms ten kwade, mensen en lichamen in de naaktheid van het bestaande, reflecterend als in een spiegel onze eigen pijn en onze eigen hoop. Dat is de onvergelijkbare kracht van deze afbeeldingen: de afwijking waaruit ze voortkomen - omwille van minutieuze trouw en absolute loyaliteit aan hun modellen - is niet een eenvoudige plaatsing, noch het product, kon vanuit enige onhandigheid geloven dat ze werkte op dit punt, gelukkig en tegelijkertijd ascetisch. Het is, van het model tot het beeld, de ongelooflijke metamorfose van de representatie, zijn vlucht, zijn transfiguratie, zijn vrijheid herwonnen door de werking van het oneindig nauwgezette gebaar van de kopie.

Het inmiddels volbrachte werk van Pierre De Peet is een schitterend prentenboek, een boek van uren van visuele bewegingen geduldig, bescheiden, koppig samengesteld door de kunstenaar aan zijn bureau. Het wordt bewoond door gratie, de pure vreugde van tekenen en kleuren, waardoor de wereld een blik krijgt die zowel compromisloos als buitengewoon welwillend is. Maar is het echt een blik, in de oude betekenis die we gewoonlijk horen bij het woord staren om een manier van lezen, waarnemen, interpreteren aan te duiden? Het is eerder een vorm van aanwezigheid: Pierre De Peet gelukkig! -, geeft niets te lezen of te begrijpen. In zijn studeerkamer bereikt hij buiten woorden, buiten de wetenschap, zelfs buiten elke vorm van intentie, de stomme armoede van de Eenvoudige, wiens macht van rebellie als een golf opstijgt, vanaf de oorsprong, de hele geschiedenis van de mystiek, westers.