Er was eens een schipper die de zee op zijn eeltige duimen kende. Tijdens zijn reizen had ze het hem niet altijd makkelijk gemaakt. Soms brieste ze en beukte met haar schuimige koppen tegen het hout van de boot.

Dan suste de schipper haar tot ze weer bedaard kopjes gaf als een spinnende poes en voer hij rimpelloos verder.

Op een dag was zijn boot zo zwaar geladen dat zijn kompas op hol sloeg. De zee leek veel te groot en hij vreesde dat hij de kust nooit meer zou bereiken.
Net toen hij zich moedeloos op het dek van zijn schip liet zakken, hoorde hij de zachte, witte schuimkopjes ruisen. Ze likten zich een weg naar boven en plukten alle ballast van de boot.
Het zoute water zette zich vast op de angst, het verdriet en de pijn. En beetje bij beetje kristalliseerden die tot parels. Die wogen veel minder dan zijn
vorige vracht.
De schipper plukte de parels uit de zee en nam ze mee op zijn nieuwe reizen. Ze herinnerden hem aan wat hij zich moest herinneren, maar glinsterden in het maanlicht en schitterden in de zon.

‘Land in Zicht’ is een lange vloot papieren bootjes vol geschreven boodschappen. Kleine en grote verdrietjes, dingen die je bang of verdrietig maken, waar je afscheid van wil nemen of die je niet luidop kan zeggen.

Maak deel uit van de lange vloot en vouw een bootje. Schrijf erop wat je de zee wil toevertrouwen en leg ze in de grote boot van de schipper. Hij neemt ze mee op zijn verre reizen en oogst de parels die de zee hem in ruil geeft.


Concept: Annelies Vancraeynest
Scenografie: Piet Dedoncker en Anne Demeere