Zoals de polyfonie van Bach naar de zevende hemel voert via een quasi wiskundige opbouw, zo leidt wiskunde in het werk van Luc De Man tot louter esthetiek. In zijn constructivisme bespeelt De Man de dialectiek van brute materie tot zuivere vorm. Wetenschap leidt tot geometrisch abstracte kunst.

Met kubussen, bolvormen, driehoeken die al dan niet in elkaar opgaan, schept hij een verleidelijke architectuur van het nutteloze. Combinaties met diverse materies als Cortenstaal, inox, hout en donkerzwart Mazy marmer verlevendigen de unieke werken. Door hun doordachte evenwicht scheppen ze een sfeer van rust en bezinning.