George Grard (1901-1984)
George Grard (1901-1984) wordt algemeen erkend als één van onze grote Belgische beeldhouwers.
Grard is zijn hele leven trouw gebleven aan één thema: de liefde voor het vrouwelijk naakt. Reeds in zijn jeugdwerken blijkt dat hij zijn creativiteit concretiseerde via de studie naar model. De nauwe samenwerking tussen kunstenaar en model zou een constante blijven. De evolutie binnen zijn werk is allesbehalve spectaculair: Binnen een bewust gekozen beperking opent zich een gevarieerde en verstilde wereld van zittende, liggende en staande figuren.
In de woelige jaren '30, '40, en '50, toen de strijd tussen figuratief en abstract heftige discussies uitlokte, bleef Grard overtuigd van de weg die hij ingeslagen was. In 196hreef hij in een korte inleiding dat hij weinig afwist van de strijd tussen groepen en scholen: Ik bekijk dat allemaal van ver. Het leven zelf interesseert me meer. Het is uit het leven dat ik heb geput. Deze eenvoudige woorden typeren hem en weerspiegelen zijn consequente houding.
In de jaren '30 ging Grard naar de kust, hij werd er verliefd op het licht en bleef er werken tot aan zijn dood. In zijn kielzog volgden kunstenaars als Pierre Caille, Paul Delvaux en anderen, zodat men later sprak over de "School van Sint-Idesbald".
Grard is geen beeldhouwer in de letterlijke zin van het woord: aanvankelijk modelleerde hij met klei, later werkte hij vooral in gips. Met vijlen en raspen herwerkte hij de vorm tot hij de juiste spanning bereikte. Via een tussenstap in was werden de beelden vervolgens in brons gegoten. In de manier waarop Grard zijn bronzen bewerkte, zien we een verschuiving in de jaren '60. In tegenstelling tot donkere patines met een gladde textuur zien we later een geaccidenteerd oppervlak met een ruwe geut die meer contrastwerking toont tussen lichte en donkere vlakken.
Eind de jaren '70 kreeg de beeldhouwer te kampen met gezondheidsproblemen. Het werken in gips en op grote formaten viel hem steeds moeilijker en hij begon meer en meer te tekenen.

Francine Van Mieghem
george Grard was haar leermeester en haar echtgenoot. Zij is er echter wel in geslaagd om een eigen weg te gaan hoewel hun beider thematiek gelijkenissen vertoont. Beiden huldigen de schoonheid en de bijzondere uitstraling van het vrouwelijk lichaam.
De drang naar expressiviteit is reeds vele jaren een onderliggende maar steeds sluimerende factor binnen de sculpturen van Francine Van Mieghem.
Expressiviteit niet enkel in de samenwerking met het model en de opbouw van een sculptuur maar evenzeer in de materie. Er is de stimulerende kracht die uitgaat van de klei waarin het creatieve proces zich afspeelt, maar binnen de beeldhouwkunst is klei geen eindmaterie. Het is brons die de strijd met de tijd aangaat en die de beeldhouwster tegelijkertijd in staat stelt haar eigenheid te uiten. Het ruwe van de klei mag niet verloren gaan in een klassieke afwerking van het brons. Daarom is Francine Van Mieghem zeer nauw betrokken bij het proces van het omzetten naar brons. De oorspronkelijke oneffenheden worden zoveel mogelijk gerespecteerd en het brons wordt behouden in de ruwe geut. De ruwere textuur en de specifieke tinten van niet-gepatineerd brons worden een wezenlijk onderdeel van het oeuvre. Na vele jaren van intense omgang met vormen, volumes en materies bewijst Francine Van Mieghem dat haar zeer persoonlijke aanpak zich verder verdiept en verfijnt. Plannen en projecten blijven opborrelen en de drang om steeds verder te gaan, de verbeelding om vrijer te laten blijft een constante stimulerende kracht. Beeldhouwkunst als de incarnatie van een sterke en klassevolle levensdrang.